Ποτά
Στο τοπίο του γραπτού κόσμου, το αμφίβολο «κλισέ» είναι ένα από τα πιο κακοποιημένα πλάσματα - κάτι που πρέπει να ξεφύγουμε, μια απειλή για περιγραφική πεζογραφία, γελοιοποίηση και περιφρόνηση και, τελικά, συχνά αναπόφευκτη. Και δεδομένου ότι η γραπτή λέξη ισχύει και για τις ετικέτες κρασιού, το άθλιο πλάσμα σέρνεται συχνά και σε αυτόν τον χώρο.
Πόσα 'χειροποίητα' κρασιά από σταφύλια 'καλλιεργούνται χειροποίητα'; Η εικασία μου είναι κάτι περισσότερο από ό, τι νομίζετε, επειδή δεν έχετε δώσει πολύ προσοχή στις ετικέτες όπου συναντά κανείς συχνά πεζογραφία τόσο μοβ όσο το κρασί μέσα.
Όμως η βοήθεια βρίσκεται στο δρόμο. Εισαγάγετε το λεγόμενο BATL (το Bureau of Awful, Trite Labels), όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα σε ένα άρθρο ειδήσεων που γαργαλούσε το αστείο μου κόκαλο. Σύμφωνα με τη μεγάλη φαντασία του συγγραφέα, * το Προεδρείο διευθύνεται από τον καθηγητή Αγγλικών του Πανεπιστημίου Rutgers, Farnsworth Spellum, ο οποίος το έχει για κλισέ όλων των ειδών, αλλά έχει πλέον στρέψει την κριτική του πένα προς το κρασί. Έχει το μυαλό να απαγορεύσει τέτοια φράσεις ως 'άμεσα προσιτές' και 'υπέροχα κρασιά ξεκινούν στον αμπελώνα' (όπου, πιθανώς δεν χρειάζεται να επισημάνω, όλα τα κρασιά ξεκινούν).
Αυτή η σάτιρα τράβηξε το μάτι μου και νόμιζα ότι άξιζε να το μοιραστώ γιατί, κατά την εκτίμησή μου, μεγάλο μέρος της περιγραφής και της συζήτησης του κρασιού έχει φτάσει επικίνδυνα κοντά στη λήθη του κλισέ. Ο συγγραφέας αναφέρει επίσης ότι προσβάλλει τα πολλά και ατελείωτα στίγματα στο zinfandel («θανατηφόρα zins» και «zinphomaniacs» για να ονομάσουμε ένα ζευγάρι), αλλά θα έλεγα ότι η κατάχρηση κλισέ ξεπερνά πολύ τις προσπάθειες να είμαστε έξυπνοι. Πότε θα σταματήσουμε με την πολύχρωμη «βιομηχανική ομιλία» και θα καταλήξουμε σε αυτό που πραγματικά έχει σημασία: πες μου αν σου αρέσει ή όχι, και αν ενδιαφέρεσαι, πες μου γιατί. Περισσότερα για αυτό αργότερα. Αλλά για τώρα, επιτρέψτε μου να κατεβείτε από το σαπούνι μου, για να χρησιμοποιήσω ένα κλισέ.
(* Με ευχαριστίες στον Ed Schwartz στο Napa Valley Register)
